Tijdcapsule

Mijn rudbeckia's en crocosmia's in 2010

Mijn rudbeckia’s en crocosmia’s in 2010


De afgelopen jaren heb ik honderden en honderden tuinfoto’s op mijn computer verzameld. Vorige week ging ik er eens doorheen, ik was op zoek naar een bepaalde foto. Doordat het computerprogramma iPhoto de beelden automatisch chronologisch heeft geordend, trad er tijdens het scrollen een bijzonder effect op: ik zag…
Continue reading

Zeeën van tijd

IMG_3580
Aan mijn tuin kun je meteen zien hoe het met mijn energiebalans is gesteld. Zijn de dahlia’s niet gekopt, verstikt het onkruid de spinazie en zieltogen de planten in de kas, dan heb ik het weer eens druk gehad… te druk om in mijn tuin te zijn.
De tuin is altijd de eerste…
Continue reading

Herfstvoordeel

IMG_2535Het voordeel van de herfst is dat je tijd cadeau krijgt. Eindelijk kan ik nu inlopen op de tuin. Afgelopen weekend heb ik voor het laatst (denk ik) gras gemaaid, er staan vrijwel geen kasplantjes meer om te verzorgen, wieden in de moestuin hoeft bijna niet meer, alle appels zijn nu wel zo’n beetje geplukt.
Dus ben ik begonnen aan een lang gekoesterde wens: het grondig verwijderen van windewortels. Op sommige plekken…
Continue reading

Eindigheid

IMG_1884De tuin is duidelijk op z’n retour, nu: de clematis hangt op halfzeven, de aubergines in de kas lijken niet meer te groeien, de bloei is uit de delphiniums op het terras.
Het stemt me melancholiek. De “alles gaat voorbij”-gedachte komt in deze tijd van het jaar vaker in me op. Ik denk aan mijn vader van wie we een paar jaar geleden afscheid moesten nemen, aan mijn neef die vorig jaar veel te jong overleed, aan de tijd toen ik 18 was en op zondagavond met mijn weekendtas vol gestreken wasgoed op een donker, verlaten stationnetje de trein instapte om vol verwachting op kamers in het grote Amsterdam te gaan wonen – ook iets dat nooit meer terugkomt.
Maar op de een of andere manier word ik er niet treurig van. Dat komt waarschijnlijk door de tuin. Die geeft je namelijk het gevoel dat je onderdeel bent van the greater scheme of things. De zon gaat lager staan en de kou komt in de grond – daar is botweg niks tegen te doen. De planten weten dat, ze passen zich nederig aan. Sommigen gaan dood en maken alvast plaats voor nieuw leven, anderen trekken zich tijdelijk terug. Meer dan gewoon meedraaien in de voorstelling kúnnen ze niet, en hóeven ze ook niet. Laat staan gelukkig zijn, wat wij mensen allemaal zo graag willen: dat hoeven ze al helemaal niet. Ze zijn er alleen maar, geïnteresseerd in het hier en nu, één met de rest: mindfulness in zijn puurste vorm.
IMG_2929