Tijdens de Open Tuinen Dagen in de Amsterdamse grachtengordel wemelde het afgelopen weekend van de bezoekers. Ik was er een van. Het was leuk om eens een kijkje te nemen achter die beroemde grachtenpanden. Het zijn…

…verstilde plekken in de stad die normaal gesproken hermetisch afgesloten zijn voor de buitenwereld.
Bij “barretje Hammerstein”, achter het kantoorpand van advocaat Hammerstein, dronk ik een wijntje in de zon. Dat was heerlijk: geen stadsgeluiden, onder hoge bomen. Een weldadige ontsnapping aan de versteende, drukke, lawaaiige stad.
De grachtentuinen vond ik vooral veel vergane glorie: in de meeste tuinen is al jaren niks nieuws meer geprobeerd op tuiniergebied, kreeg ik het idee. Ik zag te veel vierkantjes met buxus- en taxushaagjes, met kant en klare bloeiers uit het tuincentrum erin gefietst. Gemakzucht, saaiheid en ouderwetsheid troef. Kom op, Amsterdam Open Garden Days of World Renown (ja, zo adverteren ze ermee), dacht ik, vraag eens een paar goede tuinontwerpers en maak er volgend jaar een verrassend spektakel van! Dat zou mijn advies zijn. Al wandelend door de grachtentuinen kreeg ik in elk geval al allerlei ideeën voor spannende veranderingen.
Maar er was één tuin waar ik u tegen zei. Weliswaar mét de onvermijdelijke taxushagen, maar daarbovenuit bloeiden zachtroze hortensia’s – als sublieme koppen op golven die over de hagen spatten. En onderaan de haag lichtte een blauwe klokjesbloem de donkerte op. Wauw! Een ontwerp van wereldformaat, waar ze op de Chelsea Flower Show alleen maar van kunnen dromen. Zo zie je maar: je moet nooit te snel klaar staan met je oordeel.