In andermans tuin lekker tekeer gaan met de snoeischaar: dat deed ik afgelopen weekend samen met een stel medecursisten van de tuiniercursus die ik dit najaar aan het volgen ben.
Normaalgesproken zitten we…

…elke dinsdagavond in een verlaten schoolgebouw in de Amsterdamse Watergraafsmeer, in ouderwetse schoolbankjes te luisteren naar de verhalen van leraren Frans en Tinus, twee zeer ervaren hoveniers. Ik kan geen genoeg krijgen van die twee: ze zijn een onuitputtelijke bron van groene kennis, ik zuig het allemaal met grote graagte in me op. We krijgen de grootste valkuilen en geheimtips te horen van het tuinontwerpen, voelen aan allerlei soorten aarde en leren de grootste verschillen tussen de boerenhortensia en de houtige met de puntvormige bloem.
Allemaal bere interessant, maar nóg leuker is natuurlijk het echte werk: met je poten in de modder staan en je vingers aan de planten. Daarom gingen we afgelopen weekend met z’n allen naar de volkstuin van Saskia, een van mijn medecursisten. Saskia had zich bereid verklaard haar romantische paradijs als oefenmateriaal aan te bieden.

Een betere tuin hadden we ons als lesmateriaal niet kunnen wensen. Het grote punt in Saskia’s tuin was namelijk dat allerlei struiken en kleine bomen elkaar stonden te verdringen, waardoor a) haar tuin kleiner leek dan-ie eigenlijk was, b) de langzamere groeiers waren weggedrukt door de snellere jongens en c) je ogen slechts één door elkaar gegroeide wildernis ontwaarden.

Met onze grootste zagen en snoeischaren hebben we daar rigoureus verandering in aangebracht. We decimeerden Saskia’s boerenjasmijn, haalden armen vol takken van haar rododendrons en romantische oude sierappel af, en van haar eens zo omvangrijke rode kornoelje resten nu nog slechts een paar weifelende sprietjes. Eerst drentelde Saskia nogal nerveuzig in het rond bij al dat plotselinge geweld, maar later keerde haar glimlach terug en was ze ons dankbaar.

Haar tuin is er enorm van opgeknapt, al zeiden we het zelf: niet meer één ondoordringbaar oerwoud, maar doordat de struiken en planten los van elkaar zijn komen te staan, kunnen ze opeens schitteren in hun volle glorie. Saskia’s tuin ademt weer, hij nodigt je weer uit erin te gaan. Less is more, leerden we in haar tuin. Hoe simpel kan het soms zijn.