Deze week voelde ik me heel even bovenstaande persoon uit de krant. Een anonieme collega was zo attent deze tekening van Peter van Straaten voor me uit te knippen en op mijn bureau te leggen (da’s trouwens een bijkomend voordeel van tuinieren: mensen gaan erg met je meeleven.)
Ik ben met vakantie geweest en kwam afgelopen woensdag terug in m’n tuin.. en er lijkt wel een onkruidexplosie te hebben plaatsgevonden. Overal puilde het gehate spul de borders uit, mijn dierbare planten zijn nu behoorlijk overwoekerd. Dat was aan de ene kant schrikken (‘O nee! Nog zoveel te doen! Tuinstress in plaats van tuinmindfulness!’), maar aan de andere kant vind ik het ook wel mooi om te merken hoe snel sommige planten dus kunnen groeien. Dat is echt vliegensvlug. Petje af voor de onplanten onder ons.

Het nadeel van onkruid wieden is dat het zo langzaam gaat, als je het echt goed wilt doen. En het moet ook steeds opnieuw. Maar als je regelmatig even door je tuin loopt en hier en daar wat wegtrekt (liefst met wortel en al, en niet op je composthoop gooien als er al zaadjes in de toppen zitten), kost het je veel minder tijd. Maar ja, die methode werkt dus niet als je met vakantie gaat in mei/juni, wanneer onkruid het allersnelst groeit.
Enfin, ik ga nu diep ademhalen en rustig border voor border uitpluizen. Als ik daar zo op m’n knieën zit, denkend aan niets, ga ik genieten van de eerste dahlia’s die zijn uitgekomen, de besjes die al beginnen te kleuren, en natuurlijk dat verkoelende zomerbriesje langs mijn huid.