De dagen lengen godzijdank weer, maar toch zijn ze nog steeds veel te kort. Mijn attente collega – die weet hoe moeilijk ik het heb met de lage lichtniveau’s in de winter – stuurde me vorige week geweldige foto’s van Sydney in de zomer: felblauwe luchten en crispy zonneschijn. O, wat kan ik daar in deze tijd…
Continue reading
inspiratie
Kampvuur
Hier issie dan, in volle glorie: de rode kornoelje. Maakt een winters bezoekje aan je tuin tot een feest. Lage zon, vurig rode takken die je ogen in knallen: een lekkere opkikker, mmm! Bijna net zo plezierig als…
Continue reading
Ron de guerilla gardener
Wat leuk is dit! Los Angeles (mijn favoriete stad in Amerika, want past wat mij betreft
in het rijtje van meest bizarre plekken op aarde) blijkt ook een gelukkige tuinman te hebben. Hij heet Ron Finley, ze noemen hem in Amerika ook wel de “guerilla gardener”. Ron is een charismatisch figuur; met zijn aanstekelijke verhalen heeft hij al veel mensen enthousiast gemaakt voor tuinieren.
Zijn aanpak is simpel: gewoon allerlei stukjes verwaarloosde grond langs stoepen en parkeerterreinen in South Central LA omspitten en beplanten met groente en bloemen. Opdat de mensen in de wijk niet meer blindelings hun eten bij fast food ketens halen, maar hun eigen verbouwde groente gaan eten en weer gezond worden, in plaats van ziek en te dik.
Ron heeft iets heel bijzonders gedaan met de mensen in zijn wijk. Door het tuinieren zijn ze weer trots op zichzelf. Ze zijn ergens goed in geworden, namelijk in planten verzorgen. Ze hebben weer een doel in hun leven.
Ron is typisch Amerikaans, hij strooit geweldige soundbites in het rond, zoals: “Gardening is the most defiant act you can do in the inner city… plus you get strawberries!” Als je naar zijn praatje hebt geluisterd, denk je dat je echt gek bent als je niet meteen een schop pakt en een plantje in de aarde zet. Je bent zelfs een dief van je eigen portemonnee als je niet tuiniert, zegt Ron, want een plant geeft je duizenden gratis zaadjes waar je weer opnieuw duizenden gratis plantjes uit kunt kweken. “I’m telling people: grow your own food! Growing your own food is like printing your own money!” Heerlijk, die Ron, ik zou elke dag wel een tuintip van ‘m willen.
Hieronder kun je Ron Finley’s TED-talk zien. Veel plezier!
Het boompje in mijn buurt
Gisteren werd ik getroffen door dit boompje in mijn straat. Zijn bladeren hebben ineens de schitterendste kleur geel gekregen, zo geel dat hij het lichtgevendste lichtpuntje van de herfst is geworden. Telkens als ik…
Continue reading
Oproep: fotografeer de herfst
Deze week zocht ik een typisch herfstige foto… zo’n afbeelding waardoor je je sjaal om wil doen en je laarzen aan; eentje waarvan je dampende chocolademelk gaat ruiken.
Maar ik kon er niet één vinden die…
Continue reading
Tijdcapsule
De afgelopen jaren heb ik honderden en honderden tuinfoto’s op mijn computer verzameld. Vorige week ging ik er eens doorheen, ik was op zoek naar een bepaalde foto. Doordat het computerprogramma iPhoto de beelden automatisch chronologisch heeft geordend, trad er tijdens het scrollen een bijzonder effect op: ik zag…
Continue reading
Zeeën van tijd
Aan mijn tuin kun je meteen zien hoe het met mijn energiebalans is gesteld. Zijn de dahlia’s niet gekopt, verstikt het onkruid de spinazie en zieltogen de planten in de kas, dan heb ik het weer eens druk gehad… te druk om in mijn tuin te zijn.
De tuin is altijd de eerste…
Continue reading
Eindigheid
De tuin is duidelijk op z’n retour, nu: de clematis hangt op halfzeven, de aubergines in de kas lijken niet meer te groeien, de bloei is uit de delphiniums op het terras.
Het stemt me melancholiek. De “alles gaat voorbij”-gedachte komt in deze tijd van het jaar vaker in me op. Ik denk aan mijn vader van wie we een paar jaar geleden afscheid moesten nemen, aan mijn neef die vorig jaar veel te jong overleed, aan de tijd toen ik 18 was en op zondagavond met mijn weekendtas vol gestreken wasgoed op een donker, verlaten stationnetje de trein instapte om vol verwachting op kamers in het grote Amsterdam te gaan wonen – ook iets dat nooit meer terugkomt.
Maar op de een of andere manier word ik er niet treurig van. Dat komt waarschijnlijk door de tuin. Die geeft je namelijk het gevoel dat je onderdeel bent van the greater scheme of things. De zon gaat lager staan en de kou komt in de grond – daar is botweg niks tegen te doen. De planten weten dat, ze passen zich nederig aan. Sommigen gaan dood en maken alvast plaats voor nieuw leven, anderen trekken zich tijdelijk terug. Meer dan gewoon meedraaien in de voorstelling kúnnen ze niet, en hóeven ze ook niet. Laat staan gelukkig zijn, wat wij mensen allemaal zo graag willen: dat hoeven ze al helemaal niet. Ze zijn er alleen maar, geïnteresseerd in het hier en nu, één met de rest: mindfulness in zijn puurste vorm.
De Regels van Roos
Wat is het heerlijk een hele regenachtige middag lang te mogen luisteren naar de verhalen van een ervaren tuinier. Dat overkwam mij afgelopen zaterdag. Buiten dansten
Continue reading
Vorstelijk tuinieren
Gisteren zag ik op het journaal dat onze Koning een containerverblijf in zijn tuin laat bouwen. ‘Gelijk heeft-ie’, was mijn eerste reactie: als je geen villa in Verweggistan-Mozambique mag, dan maar totally low budget vergaderen in je achtertuin – om daarmee je onderdanen eens…
Continue reading