De dagen lengen godzijdank weer, maar toch zijn ze nog steeds veel te kort. Mijn attente collega – die weet hoe moeilijk ik het heb met de lage lichtniveau’s in de winter – stuurde me vorige week geweldige foto’s van Sydney in de zomer: felblauwe luchten en crispy zonneschijn. O, wat kan ik daar in deze tijd…

…van het jaar naar verlangen, naar Sydney in de zomer.. gewoon even wandelen langs de harbour, of op je slippers het Speedos café aan Bondi beach binnenslenteren, vrolijk “hey mate!” roepen naar de barman, en dan een smoothie met een broodje gepocheerd ei, spinazie & zalm bestellen.. Hét medicijn tegen al mijn depressies.
De realiteit van het Waterland in de winter is helaas weerbarstig. Kou, straffe wind, zompige aarde.. bah! Maar toen fietste ik dus aan het einde van de middag van mijn tuin naar huis, langs de weilanden, en zag ik de volle maan aan de hemel staan. In het echt leek de maan wel tien keer groter dan op deze foto die ik ervan maakte. Het was een moment van ademloze, ontzagwekkende verbinding met het universum. Ik vrees dat het zich niet op een foto laat vastleggen. Maar dat hoeft eigenlijk ook niet. Je wilt het meemaken.