Vriendin Manon schoot even in de lach toen ik haar over mijn nieuwe aanwinst vertelde: ik heb een bierhotel gekocht. “Wat gezellig!” zei ze met haar (bijna) altijd vrolijke gezicht. “Daar wil ik ook wel een nachtje logeren.”
“Nee, het is niet voor…

…mensen,” zei ik, “voor slakken.”
“Hihi,” lachte Manon, “wat leuk! Al die dronken slakken in je tuin, die dan ’s avonds laat heel veel lawaai maken wanneer ze het bierhotel verlaten!”
“Haha, klinkt gezellig, maar helaas,” ging ik verder, “er is niks vrolijks aan. Het is een hotel des doods.”
“Ohhh!”
“Ja serieus, dit is mijn volgende stap in de strijd tegen slakken. Het is een kunststof bakje in mooi gedekt donkergroen. Je schenkt er een beetje bier in, legt het dakje erop, en klaar is Kees. Onder het dakje zit een gleufje waarlangs de slakken het bierhotel binnengaan. Ze komen op de geur van het bier af en vallen in het bier.. weer een paar slakken naar de slakkenhemel.”
Sinds ik twee jaar geleden heb besloten geen chemische bestrijdingsmiddelen meer te gebruiken, is het moestuinieren een stuk ingewikkelder geworden. Tjeetje, wat zijn er toch veel beesten in de tuin, en wat moet je toch gewiekst zijn om die van je planten af te houden…
Vorig jaar had ik ook al plastic soepkommen met bier in de tuin gezet om slakken te lokken, maar na een fikse regenbui ben je dat bier weer kwijt, heb ik gemerkt. Dus lijkt zo’n bierhotel met een dakje me een prachtig probeersel.
De slakken zijn sinds een paar weken mijn tuin weer aan het teisteren. Wat me momenteel vooral pijn doet, is dat ze mijn kas bevolken en daar tere courgetteplantjes, afrikaantjes, meloenplantjes, zonnebloemplantjes, voorgetrokken dahlia’s en ga zo maar door tot op de grond toe wegvreten. Ik heb al doorzichtige kunststof Curver opbergbakken gekocht om de zaailingen in te zetten – ik had namelijk in een tuinblad gelezen dat je zoveel mogelijk barrières moet opwerpen voor slakken – maar deze Curverbakken zijn totaal geen hindernis voor de slakken. Dus heb ik nu de plastic soepkommen met bier ook in de bakken gezet. Kijken hoe dat werkt.
Buurvrouw Minke vond het denk ik sneu voor me dat mijn slaplantjes al tot twee keer toe zijn verdwenen in het slakkengeweld, want ze gaf me van ’t weekend maar liefst zes slaplantjes en een courgetteplant die ze kweekte op haar slakkenvrije dakterras hoog in de Amsterdamse binnenstad (door Minke “kwekerij Hemelhoog” genoemd, ik mag er binnenkort een kijkje komen nemen, leuk!). Minke heeft houtsnippers tussen haar groentevakken, “vinden slakken niks aan,” zegt ze. En ze legt blokken hout rondom de courgetteplant. Daar kruipen de slakken overdag onder. Kwestie van elke keer dat je in de tuin komt die blokken omdraaien en dan niet te beroerd zijn de slakken eraf te plukken en ze te crushen onder je schoen (want dat doet Minke).
Kortom, de beste manier om slakken tegen te gaan is meersporenbeleid. Maar dat kost tijd en die heb ik niet altijd in overvloed. Ik installeer liever één keer een bierhotel, en dan hoop ik dat ik al heel wat slakkenvraat minder heb (en wat er dan nog overblijft aan slakkenvraat, neem ik maar voor lief). En ja hoor, ik zag inmiddels al verscheidene slakkenlijkjes drijven in mijn bierhotel. Maar er wordt ook nog steeds aan mijn plantjes gevreten, zag ik. Of ik nu minder schade heb? Ik weet het nog zo net niet. Ik heb het vermoeden van wel. Als de wens maar niet de vader van de gedachte is.