Beste volgers van mijn blog: excuses voor mijn langdurige afwezigheid. Ik had het druk op het werk en druk met de tuin, ik kon maar geen rustig en uitgerust moment vinden om te bloggen. Mijn tuin draait op topspeed dezer dagen: borders klaarmaken, zaaien, verpotten, dahlia’s klaarzetten in…

…potten in de kas, onkruid wieden, uien poten, grond omspitten, graszoden verplaatsen voor een nieuw graspad onder de pruimenboom door, wortelen zaaien, bonenstokken neerzetten, tegels halen voor een groot pad dat ik deze zomer ga maken, een lastige kruiwagen met twee lekke wielen die ik maar niet gerepareerd kreeg, nou ja.. ook al was het heerlijk om te doen allemaal, ik kwam handen tekort). Ook op mijn werk was het de afgelopen weken een gekkenhuis (en ze krijgen daar de verwarming al tijden maar niet lager dan 25 graden, waardoor ik ’s avonds steeds uitgeblust met een gekookte hersenpan huiswaarts keerde). Van verschillende kanten hoorde ik de afgelopen week dat mijn tuinverhalen online werden gemist. Leuk om te horen! Ik heb het bloggen zelf ook erg gemist, vandaar dat ik nu de draad weer oppak.

Ik begin met heel goed nieuws: ik heb gisteren al dampend hete rabarbercrumble kunnen maken van de eerste rabarber die ik uit mijn tuin heb geoogst. Mmm, wat lekker! Ik wist niet dat jonge rabarber nog zoveel smakelijker kon zijn dan “gewone” rabarber. Vooral het lichtzure en frisse lijkt sterker te zijn in jonge rabarber, wat het nog meer tot een delicatesse maakt dan het al is. Want rabarber heeft natuurlijk sowieso al een smaak die nergens mee te vergelijken is. En dan met een laagje roombotercrumble eroverheen en warme custard erbij… dat zijn de betere dingen in het leven.

Deze stengels rabarber van gisteren vormden mijn eerste oogst dit voorjaar; een extra feestelijk gevoel (vandaar dat die warme custard erbij ging). Ik heb al snel rabarber, hè? Ik had namelijk een truc gebruikt: rabarber voortrekken, oftewel “forcing rhubarb”, zoals de Engelsen het zo mooi zeggen. Zodra je de eerste blaadjes uit de grond ziet komen in februari/maart, zet je er een grote pot eroverheen.

In het donker gaan de stengels wanhopig op zoek naar licht, waardoor ze sneller groeien, en je dus eerder rabarber hebt. Als de stengels ongeveer dertig centimeter zijn, kun je ze plukken. Snijd ze niet af, maar trek ze eraf, dan heb je minder kans op rot in de plant. En haal niet alle stengels eraf, laat eenderde staan, anders overleeft de plant de schok niet.

Ik kwam dus gisterochtend in de tuin en zag de pot die ik over een van de rabarbers had gezet, op zijn kant naast de plant liggen. Meteen dacht ik aan een of ander vervelend beest dat mij weer zat te plagen (haas? mol? konijn? – ik zag zelfs een waterschildpad in de tuin gisteren, het gevaar komt nu echt van alle kanten, en het wordt met de dag exotischer…), maar toen realiseerde ik me dat de plant zo krachtig was gegroeid dat hij de pot van zich af had geduwd – ja, ook planten hebben power.

O, en tot slot nog even snel een rabarbervoortrektip: rabarber voortrekken kun je niet elk jaar doen, da’s veel te stressvol voor de plant. Ik heb zes rabarbers gezellig op een rij staan langs de slootkant; de helft heb ik voorgetrokken, de andere helft mag dit jaar gewoon op eigen kracht groeien. Volgend jaar wissel ik de rollen weer om.