Eindelijk.. het is weer zo ver: ik ben weer in mijn jaarlijkse tulpenmanie beland. Nog twee weekjes wachten, dan ga ik naar…

…de Keukenhof (voor het eerst van mijn leven..), maar in de tuin is het tulpenfeest al in volle gang.
Even twijfelde ik of ik nog wel tulpen zou zien dit jaar, omdat ik van de winter overal holen aantrof waar ik tulpenbollen had geplant, maar de beestenbende heeft er toch nog een paar voor me overgelaten, blijkt nu.
In mijn tuin helaas niet de mooie drifts die ik in gedachten had: van die mooie slierten tulpen die door je tuin heen waaieren. Tulpen vind ik namelijk op hun mooist als ze in grote groepen bij elkaar staan, tussen de rest van de beplanting. Maar er zijn er teveel opgegeten om nog dat effect te krijgen van mooie drifts.
Toch blijken er nog genoeg tulpen te zijn overgebleven om mijn gemoed, telkens als ik in de tuin kom, een sprongetje te laten maken. Ik ben idolaat van de sprankelende sprekende sublieme kleuren van tulpen, ze brengen de tuin die nu nog maar moeizaam op gang komt, in één keer vol tot leven. Adembenemend vind ik dat.

De botanische tulpjes (zoals de fantastische roodwitte clusiana) zijn totaal ongemoeid gelaten door de graafgrage graaiers, dat vind ik een enorme opsteker. Ik heb ze onder de appelboom staan, waar ik afgelopen najaar ook andere verwilderingsbolletjes (zoals anemoontjes en chionodoxa’s) heb geplant in het gazon – het is mijn bedoeling hier een bloemenweide van te maken waar pas de grasmaaier overheen mag als het tulpenloof helemaal is afgestorven. Een romantische droom van me. Het liefst zou ik langzaam door dit grasveld schrijden, opgaand in de idylle, maar in de realiteit kan dat helemaal niet, want dan vertrap ik de schone tulpjes.


Een andere opsteker is dat mijn La Belle Epoque tulpen (“ze hebben de kleur onderbroek van je oma” aldus mijn tulpenvriendin Carien, hihi, ik heb er al een paar keer met mensen heerlijk om kunnen lachen toen ik hen die uitspraak van Carien vertelde) ook ongemoeid zijn gelaten door de beesten: waarschijnlijk lusten ze die niet.

De tulpen in de grote terraspotten zijn ook niet opgegeten – waarschijnlijk was er zoveel voorhanden op begane grond niveau dat de beesten zich niet wilden vermoeien de sprong omhoog te maken. Tulpen in potten vind ik denk ik het allermooiste wat je qua tuinornament kunt plaatsen. Is er iets fantastischers te bedenken dan een grote groep felrode joekels van tulpen die met z’n allen uit zo’n lekker grote pot knallen? Ik ga echt volgend jaar meer potten met tulpen in de tuin zetten. En ik heb bedacht dat ik mijn tulpen in waterplantbakjes (met van die gaatjes erin) ga zetten, met gaas eroverheen, en dan die bakjes in de tuin ingraven. Kunnen de beesten er minder goed bij (of helemaal niet meer, dat hoop ik natuurlijk, maar ik durf het hier bijna niet uit te spreken). En makkelijk om de tulpen met bak en al weer uit te graven nadat ze zijn uitgebloeid. Buurvrouw Erica keek me vol medelijden aan toen ik haar van mijn voornemen op de hoogte stelde: “Joh, ze eten het liefst de puntjes van de tulpen die uit de bol komen als ze gaan groeien – daar helpen zulke bakjes niet tegen.”
“Kan wel wezen, maar ik ga het toch proberen,” zei ik. “Ik ga net zo lang door tot ik een manier heb gevonden totdat mijn tuin tulpveilig zal zijn. Daar zijn tulpen echt te mooi voor.”
Even later kwam ze met twee zelfgemaakte tompoezen aanzetten. “Hier, dat heb je wel verdiend voor al je harde werk.” Dat was lief. Het gaf nieuwe tulpenmoed.