Behalve letterlijk lijken het dit jaar ook wel figuurlijk kasplantjes te zijn, mijn tomatenplanten. Toch vreemd hoe dit…

…werkt: vorig jaar had ik rond deze tijd al tomatenplanten van formaat, maar dit jaar gaat de groei heel moeizaam – hoewel ik net zo vroeg heb gezaaid, één soort zelfs al in januari, en de meesten eind maart. Mijn favoriete tomaatje, de sappige Tigerella, deed het jammergenoeg zo slecht dat ik maar heb besloten hem niet verder op te kweken.
Rara, hoe kan dit nou weer? Vorig jaar ging het zo voortvarend met mijn tomaten. Wat mij in de waan had gebracht dat ik een hele beste tomatenkweker was. En zie hier: ik word even op mijn plaats gezet.
Het heeft denk ik verschillende oorzaken. De zaadjes had ik nog over van vorig jaar, misschien waren ze al te oud en was de kwaliteit achteruit gegaan? Ook is het dit voorjaar niet al te warm geweest, en tomaten houden van warmte. Damn – juist nu ik mijn kas extra koel had gemaakt. Ik had namelijk mijn favoriete tuinman Monty Don op de BBC horen zeggen dat je van je kas geen “hot house” moet maken, want dan kweek je langbenige, slappe planten. Dus haalde ik na de vorst meteen de noppenfolie van de ramen, wat de kas koeler maakte. Verder heb ik misschien niet helemaal de goede aarde gebruikt: zakken tuinaarde zonder keurmerk, “daar gooien ze allerlei troep in, moet je nooit kopen,” aldus hoveniersdocent Frans, bij wie ik de afgelopen tijd cursussen heb gevolgd. Een ander foutje dat ik geheel mijzelf mag aanrekenen is dat ik de zaailingen te lang in hun stekgrond heb laten staan. Eigenlijk moet je ze, meteen nadat de eerste twee “echte” blaadjes zijn verschenen, overpotten – anders kunnen ze niet lekker doorgroeien. En dat snel overpotten heb ik niet gedaan, omdat ik natuurlijk weer met veel te veel dingen tegelijk bezig was en dacht: o, die tomaatjes, dat komt nog wel.
Kortom: tomaten kweken is nog zo eenvoudig niet. Je moet overal op letten.
Toch wilde ik het niet opgeven: uit de psychologie weet ik dat “aangeleerde hulpeloosheid” een valstrik is. Als iets niet lukt, wil dat helemaal niet zeggen dat het de volgende keer opnieuw niet zal lukken. Dus toen ik in mei op de Chelsea Show in Londen een stand zag met Italiaanse zaden, heb ik een paar zakjes Italiaanse tomatenzaden gekocht. De San Marzano en de Red Pear. San Marzano is een echte pastasaustomaat, zo’n langwerpige. De Red Pear is heerlijk in salades, volgens de Italiaanse met de mooie donkere ogen die mij haar zaden verkocht. Ik keek in die donkere ogen, ze zei dat ik ze nog kon zaaien als ik het maar snel zou doen, en ik geloofde haar meteen.
Ze kwamen lekker snel op, de San Marzano en de Red Pear. Ik zette ze bij het overpotten in aarde-met-keurmerk, en de groei ging voortreffelijk.

Ik bouwde een stellage van bamboestokken in de kas, want vorig jaar slungelden mijn tomatenplaten alle kanten op; ik hoop ze hiermee beter in het gareel te kunnen houden. Ik moest aan Maarten ’t Hart denken, hij graaft potjes in, naast de tomatenplanten, voor betere bewatering van de grond (tomatenplanten zijn enorme drinkers, je kunt het water niet aanslepen bij ze).

Dus sneed ik de bodem van een paar waterflessen, zette die omgekeerd in de aarde naast de tomatenplantjes; ik vul ze nu regelmatig bij met water. Ook plantte ik basilicum voor de tomaten, want dat schijnt bepaalde beesten weg te houden (ik weet niet meer welke).

Volgens mij heb ik er nu alles aan gedaan, toch? Het is nu alleen nog een kwestie van vrijwel dagelijks monitoren – wat overigens nog geen sinecure is. Maar ik vind het ook leuk, die intensive care. Buurman Ilya wierp afgelopen zondag een blik op mijn nieuwe tomateninstallatie. Hij knikte, en zag dat het goed was. “Jij gaat straks veel tomaten krijgen,” zei hij met zelfverzekerde stem.