In reactie op mijn slakkenverhalen hier op dit blog hoor ik van verschillende kanten (en daarmee doel ik op de mensen die het “natuurlijk tuinieren” aanhangen) dat je helemaal niks tegen slakken moet doen. Je moet ze juist…

…omarmen, zeggen ze, ze horen bij de natuur. Tja, zo ver ben ik nog niet. Toen afgelopen week voor de derde keer mijn zorgvuldig opgekweekte courgetteplantjes waren weggevreten, had ik het weer helemaal gehad met het natuurlijk tuinieren. Ik sta (voorlopig) op het standpunt: zo lang er geen gif mee is gemoeid, is alles geoorloofd in de oorlog tegen de vieze vette slijmerige slak. Ik hou van planten, niet van slakken.
Het leuke van de antislakkenwereld is dat mensen de meest creatieve oplossingen verzinnen, zoals je hier op de foto’s ziet: een slakkenrok. Origineel bedacht door een buurtbewoner die bij mij in de Amsterdamse Plantage woont. Ik stond paf, dit had ik nog nooit gezien: een op maat en met liefde gemaakt ijzeren rokje om de stam van zijn gouden regen. “Ik was het helemaal zat, mijn boompje werd helemaal kaalgevreten; hij ging het gewoon niet redden als ik niet in actie zou komen,” aldus mijn schuintegenover-buurman. “Het rokje zit er net een dag om,” vertelde hij met trots. Het pittige harnasje blonk in de zon, het was een pracht – het leek me het soort kunstwerk dat je hoort aan te treffen in de tuin van het Mirómuseum in Barcelona, of zoiets.
“En wat nou als de stam dikker wordt? Dan past uw slakkenrok toch niet meer?” vroeg ik wijsneuzerig aan mijn buurgenoot.
“Nou, dan maak ik hem gewoon een stukkie wijder,” antwoordde hij doodgemoedereerd. Kijk, met zo’n man kan ik praten, dacht ik toen hij dat zei.
Binnenkort ga ik weer eens bij hem langs, kijken hoe zijn slakkenrok bevalt.