I found my thrill on Blueberry Hill zingt Fats Domino in mijn hoofd. Wat een prachtig, swingend, vrolijk en tegelijkertijd hartverscheurend dieptriest en ook weer troostend liedje is dat toch: de maan staat stil op Blueberry Hill, je denkt je grote liefde te hebben ontmoet, maar dan…

…blijkt later dat die z’n beloftes niet waarmaakt. Au, au, au, en toch is het niet het einde van de wereld, want die ander zal altijd deel van je blijven.
I found my thrill on Telegraph Hill, zit ik ineens te denken. Telegraph Hill is een uitzonderlijke heuvel in San Francisco waarlangs een hele lange houten trap omhoog loopt. Aan weerszijden van de eindeloze serie tredes staan Pippi Langkoushuizen met uitbundige tuinen vol kleurige planten.


Deze plek is mijn volstrekte ideaalbeeld. Ik denk niet dat er een aardse setting bestaat die dichter in de buurt komt van hoe de hemel er voor een tuinliefhebber uitziet. Eeuwig aanklooien met potten, bomen en planten naast een vuurtorenrood geschilderd houten huis op Telegraph Hill: een betere bestemming kan ik vooralsnog niet bedenken.

Vergeleken met Telegraph Hill is mijn Amsterdamse tuin in de winter maar een zeer, zeer armoeiige bedoening. En dan te bedenken dat ik ooit op Telegraph Hill stónd… en er niet bleef. Het is echt jammer dat het nooit wat heeft mogen worden tussen mij en Telegraph Hill. Elf onverbiddelijke vlieguren zullen ons altijd blijven scheiden.
Maar dat geeft allemaal niks, hoor ik ome Fats zingen. Cause Telegraph Hill, you’re part of me still.