Gisteren kon ik eindelijk de tuin in, de hele week had ik me er op verheugd. Door allerlei druk werk en aanverwante zaken kom ik momenteel niet zoveel in mijn tuin als ik zou willen. Dat doet echt pijn. Hoe langer ik er…

…niet ben geweest, hoe meer ik snak naar een shotje groen. Om te voorkomen dat het normaal wordt dat ik het tuinieren steeds opzij schuif voor andere Hoogst Belangrijke Zaken, heb ik nu de afspraak met mezelf dat ik minimaal 1 dag per week naar de tuin ga. Wat er ook gebeurt.
Voor je het weet, krijgt werk steeds vaker voorrang – het lijkt wel een soort ziekte waar we met z’n allen aan lijden. Hard doorwerken wordt in onze samenleving als iets goeds gezien; regelmatig vrijaf nemen heeft het imago van de kantjes er vanaf lopen. Eigenlijk is dat heel kortzichtig. Uit het psychologisch onderzoek naar de menselijke energiecyclus weet ik namelijk dat we juist het hardst werken als we niet werken. Dat zit zo: werken draineert onze geest, onze psychologische tank raakt na een tijdje leeg. Hoe laad je die weer op? Precies: door niets doen, dagdromen, of liever: door dingen te doen waar je blij van wordt. Alleen dan bouw je een voorraadje kalme energie op waar je later op je werk profijt van hebt. Dus die bazen die je het liefst vijf dagen in de week elke dag continu zien doorbuffelen zijn heel dom bezig – ze stomen je klaar voor burnout.
Maar goed, gisteren was dus m’n oplaaddag in de tuin. Ik zou de wilgen langs het terras gaan snoeien (een jaarlijks ritueel in februari), en ook de struiken in de bessenkooi. Maar toen zag ik het weerbericht: regelmatig vorst de komende week. Helaas: met vorst kun je beter niet snoeien. Ik moest mijn snoeiplannen in de ijskast zetten.
Omdat het mijn tuindag was, ging ik toch naar de tuin, ik dacht: afspraak is afspraak, dan ga ik gewoon wel even kijken. Eenmaal in de tuin zag ik meteen allerlei klussen: de compost moest nog worden omgezet, de stokken waar de bonen afgelopen jaar tegenaan groeiden konden worden opgeruimd, er stond onkruid dat ik kon wieden. Dat is nou typisch zo’n voordeel van tuinieren: de tuin is altijd blij je te zien. Na tien minuten compost omzetten werd ik al warm, was ik de adembenemende poolwind vergeten en zag ik de koperen winterzon op de palmkool schijnen. Ja, hier wilde ik zijn, temidden van dit alles.

PS: je kunt me ook volgen op Facebook: ga naar Facebook en vul “De Gelukkige Tuinman” in in het zoekvenster.