Dit jaar lijkt wel het appeligste jaar ooit in mijn tuin. Mijn boom met goudreinetappels geeft me toch een hoop appels, ongelooflijk. Ik ben stupéfait en weet

eerlijk gezegd niet wat ik met al die appels aan moet. Ik bakte een paar appeltaarten, draaide appels door mijn groene smoothies, de buren mochten komen plukken, ik gaf zakkenvol aan collega’s (die zich na een paar ladingen openlijk begonnen af te vragen of ik ze wilde doodvoeren), ik maakte er appelmoes van… Maar de boom vond dat ik in veel te laag tempo afnam, want telkens als ik in mijn tuin kwam, lagen het grasveld en de nabijgelegen moestuin opnieuw bezaaid met gevallenen. Als die “windappels” ongelukkig terechtkomen, beginnen ze vrij snel te rotten en komen er legers wespen op af, maar ik kon er meestal aardig wat exemplaren uitvissen die nog een week of twee goed bleven.

Nog steeds hangt mijn boom vol met appels, alsof hij elke keer dat ik me omdraai, er stiekem nog een paar bij maakt. Inmiddels dragen de takken bijna geen blad meer, maar de vele appels kijken me nog steeds vragend aan.
Tja, ik moet nu dus echt aan een serieuze appelopslag gaan denken: een soort heilig appelhuisje waar het vorstvrij blijft en waar de appels los van elkaar op strakke latjes liggen, zodat ze luchtig en droog blijven. Overal schappen met rimpelige appeltjes die een licht muffige, tikje alcoholische geur verspreiden. Ik kan het nu al ruiken.