Gaat mijn lichaam net als de tuinplanten in de herfststand? Daar lijkt het wel op, want vorige week had ik last van algehele lusteloosheid. Ik deed bar weinig in mijn tuin. Ik heb

er maar aan toegegeven. Mijn lichaam vroeg om slaap en ik sliep; het vroeg om eten en ik at; het wilde zitten en ik zat. Zaterdag had ik eigenlijk willen tuinieren maar ik besloot eens van mijn tuin te genieten, op een zachte stoel, in de laatste warme nazomerzon. Het lukte verbazingwekkend goed, ik heb heerlijk om me heen zitten kijken.
Na zo’n periode van inzakken en rusten vind ik het lastig weer op gang te komen. Opeens lijkt het alsof je bergen achterstallig onderhoud voor je kiezen krijgt. Maar die gedachte heb ik lekker genegeerd. Afgelopen zondag, toen ik het gevoel had dat mijn krachten weer een beetje terug begonnen te komen, ben ik blind de moestuin in gestapt, met een scherpe hak en een schrepel. Ik begon zomaar ergens te wieden. Niks vastomlijnd plan, niks klus die ik af moest maken. Mijn doelloosheid deed wonderen. Na een tijdje tekende zich duidelijk de strook aarde af die ik had schoongewied, en begon ik er zowaar weer zin in te krijgen.

Het geheim zat ‘m er denk ik puur in dat ik op mijn handen en knieën ging zitten, rommelen in de aarde, dan komt vanzelf dat ene geluksstofje vrij in mijn hoofd. Geen Prozac nodig dus. Wel adviseer ik het met blote handen te doen, want handschoenen zwakken het effect af. Vieze nagels, aarde in de groefjes van mijn handpalmen, ja zelfs de prikken van doorns in mijn vingers: die maken het helemaal af.