Niet zonder enige trots presenteer ik hier mijn eerste knoflookoogst van dit jaar. En lekker dat ze zijn! Superfrisse, scherpe smaak. Knapperig en sappig. Doet het zeer goed in pastasauzen, en ze zijn ook lekker met nieuwe aardappeltjes in de oven.
Ik plantte de pootteentjes half maart – eigenlijk veel te laat voor knoflook, want ze horen tussen september en half november de grond in te gaan. Tja, zo gaat dat soms met tuinieren: ik had massa’s andere dingen te doen, en veel te laat bedacht ik dat ik ook nog graag knoflook wilde planten. Vervolgens trok ik toch maar de stoute schoenen aan en heb ik ze dus half maart geplant – ook wel vanuit een soort nieuwsgierigheid om te ontdekken wat ervan zou komen. Stiekem deed ik het ook omdat ik graag lonk naar de mediterranee, moet ik eerlijk bekennen.
‘Knoflook is helemaal geen Hollandse groente, dat wil nooit goed hier,’ hoor ik veel tuinders zeggen. Dat zal best, maar ik houd van die Italiaanse touch in mijn tuin. En ik ben een knoflooketer, en het is superhealthy, dus ja: knoflook is van harte welkom in mijn tuin.
Officieel hebben eenmaal geplante teentjes een koude periode van minimaal een maand beneden de 10 graden Celcius nodig om lekker grote bolletjes met veel teentjes te kunnen worden. Maar dat bleek dit jaar dus mee te vallen: het is sinds half maart geen dag meer beneden de 10 graden geweest, en toch heb ik aardige bolletjes kunnen kweken (hoewel, eerlijk is eerlijk: mijn bolletjes zijn niet extreem groot).
Hoe zou het komen dat het toch zo aardig is gelukt met mijn knoflook? Ik heb ze in de allerbeste, huisgemaakte, meest rulle compost ever geplant – misschien heb ik ze daarmee een enorm groot plezier gedaan. En ik zette ze op een heel zonnig plekje, dat heeft vast ook meegeholpen.
In mijn volgende post meer over knoflook.