Hier liggen de nieuwe aardappels te drogen op de veranda. Elk jaar weer een feestelijk moment!
Ik plantte dit jaar vier soorten: Charlotte, Pompadour, Vitelotte noire en Koopman’s blauwe.
Ik vind het een bijzonder ritueel: de aarde om te woelen en daar dan die klompjes goud aan te treffen: hier, en hier, en hier… en nog een! De natuur heeft…
…zijn werk stilletjes ondergronds gedaan, denk ik dan. De meeste aardappels zaten op een kluitje vlak onder de stengel van de aardappelplant, maar ik woel altijd in een wat grotere straal om de stengel. Af en toe vind je dan namelijk nog een verdwaalde aardappel, soms een joekel. Dat vind ik de leukste, omdat je ze eigenlijk niet had verwacht.
Ze zo uitgespreid op de veranda zien liggen is een mooi gezicht voor een tuinman. Ze zijn goed hard en stevig dit jaar.
Het was nu echt de hoogste tijd de aardappels te rooien; sommige planten waren bovengronds zelfs al helemaal afgestorven. Ik dacht steeds: maakt niet uit, de tuin is niet drijfnat (daar kunnen aardappels namelijk absoluut niet tegen), laat ze nog maar even zitten, dan worden ze lekker groot – en hoe later ik oogst, tot hoe dieper in de winter ik ze straks kan bewaren in de berging.
Desondanks valt de oogst me een tikje tegen. Ik had meer en grotere aardappels verwacht. De Pompadour en de Charlotte presteerden redelijk, de Koopmans blauwe iets minder, en de Vitelotte noire is eerlijk gezegd teleurstellend: dat horen mooie lange, knokige aardappeltjes te zijn (een beetje de bobbelige vingers van een oude heks), maar ik oogstte er slechts enkele; de rest van de Vitelotte noire-oogst betreft kleine misbaksels. De paarse kleur maakt veel goed – ik weet niet waarom, maar ik word blij van paarse aardappels, jij ook?
Vitelotte noire: twee bobbelige vingers van een oude heks
De tegenvallende oogst kan komen door verschillende dingen, zit ik nu te denken:
-De aardappels moesten zich staande zien te houden naast een bakbeest van ’n kardoen, een enorme concurrent
-Er staat daar ook nog een mispelboompje dat het enorm naar z’n zin heeft, dus nog een concurrent erbij
-De gedeeltelijke schaduw van de appelboom en de pruimenboom heeft ook geen goed gedaan
-Ik heb de aardappels alleen in het begin een keer aangeaard, waarschijnlijk had ik dat vaker moeten doen (ik was een beetje te lui, of ik had geen tijd). Daardoor hebben sommige aardappels ook een licht groenige waas op hun schil: een teken dat ze teveel licht hebben gezien (en het schijnt giftig te zijn. Maar ik heb het groene gedeelte goed geschild, ze smaakten voortreffelijk bij de sperziebonen en ik leef nog steeds).
Good old Charlotte: elk jaar weer een heerlijk glazig aardappeltje (mijn favoriet)
Enfin. Ik heb een nieuw project voor volgend voorjaar: mijn moestuin verplaatsen naar een zonniger deel van de tuin. En geen concurrentie meer dulden. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ik verheug me erop.
Koopman’s blauwe (op één na favoriete aardappel, wegens de ontzettend goeie smaak)