Nu ik dit schrijf, klettert de regen flink naar beneden. Na het onweer waar ik vannacht wakker van werd, nu…

…de bui die eindelijk goed loskomt. Wat voelt dat lekker. Verlossende regen.
Sinds ik een tuin heb, ben ik vaak blij met regen. Ik ben het hemelwater gaan waarderen. Het klinkt ook zo lekker, regen in de zomer: dat geluid van droppels (het zijn echt geen druppeltjes meer) die tegen boomblad spetteren. En dan hoor je het harder regenen: een golf van roffels rolt op je af. Ik luister ernaar, zonder verder iets te doen.
Ik zie dat de heleniums al helemaal doorweekt zijn. Natgeregend zijn het andere wezens geworden. Hun bloembladeren slap naar beneden, klevend tegen de steel: weg is hun volheid. Net verzopen katjes.
In de bui is de tuin gevangen in een vacuüm. De vogels, het irritante konijn, de hommels, de wespen, de steekvliegen, de buren: niemand laat zich zien of horen. Wat een rust.
Maar dat kan ik alleen waarderen omdat ik weet dat het straks weer licht en zonnig is. ‘Als het je hele leven elke dag zou regenen, zou je dat dan trekken?’ vroeg collega Dagmar mij eens. Lieve help, nee. Daarom post ik vandaag de zonnigste tuinfoto’s van afgelopen week.