Dit is het Waterland, het gebied waar mijn tuin ligt.
Lekker nat is het er nu, hè?
Het water staat hier…

…heel vaak hoog. Dat is waarschijnlijk nooit anders geweest, de naam “Waterland” is niet voor niks natuurlijk.
Af en toe staat het smalle fietspad langs de landerijen helemaal onder. Bij de diepste plassen trek ik mijn benen dan zo ver mogelijk omhoog en lijkt het alsof ik door een fontein rijd – mijn schoenen houd ik niet altijd droog.
Toch fiets is hier graag. Het is zo oer-Hollands hier, met die weidse wolkenluchten en die verre einders. Het doet me denken aan de plek waar ik ben opgegroeid. Daar was het ook alles weilanden, akkers, sloten en imposante luchten. Ik voel me thuis.

Wieringer weide, afgelopen zomer